Są specy­ficzną grupą roślin, więk­szość z nich to gatunki zimozielone. Jest to ich wielką zaletą, ale jed­nocześnie wpływa na wyma­gania siedliskowe. Gen­er­al­nie lep­iej rosną i zimują przy wysok­iej wilgo­t­ności powi­etrza i osłonie przed wysusza­ją­cymi wia­trami zimowymi. Gatunki i odmi­any znacznie różnią się miedzy sobą, dlat­ego kupu­jąc rośliny trzeba uwzględ­nić lokalne warunki siedliskowe i decy­dować się na takie, które będą je dobrze znosiły. Należy przy tym brać pod uwagę wrażli­wość na mróz i suszę oraz wyma­gania gle­bowe i świ­etlne (tol­er­ancja na zacie­nie­nie lub nasłonecznienie).

Mro­zood­porność w dużym stop­niu jest cechą wrod­zoną, ale przez­i­mowanie zależy również od stanowiska. W miejscu osłonię­tym od wia­trów zimowych, wśród starego drze­wostanu można sadzić szereg odmian o niepełnej odporności, prze­marza­ją­cych w gorszych warunk­ach. Do najbardziej mro­zood­pornych należą: świerk kłu­jący (Picea pun­gens), świerk serb­ski (P. omorika), koso­drzewina (Pinus mugo), sosna czarna (P. nigra) oraz więk­szość odmian jałowca pospo­litego (Junipe­rus com­mu­nis) i jałowca pośred­niego (J. media). Bardziej wrażliwe są odmi­any cyprysika Law­sona (Chamae­cy­paris law­so­ni­ana) i cyprysika tępołuskiego (Ch. obtusa), które powinny mieć spec­jal­nie dobrane stanowisko.

Na ubogich i suchych gle­bach świet­nie dają sobie radę: jałowiec pospolity (J. com­mu­nis), sosna czarna (P. nigra) i koso­drzewina (P. mugo). W miejs­cach zacienionych dobrze rosną np.: choina (Tsuga), cis (Taxus), mikro­biota (Micro­biota) i cyprysik tępołuskowy (Ch. obtusa).

Pełnego nasłonecznienia wyma­gają odmi­any o igłach zabar­wionych na kolor żółty lub niebieski, gdyż wtedy w pełni się wybar­wiają. Pełnego światła potrze­bują również wszys­tkie jałowce, więk­szość świerków i sosen. Dzięki bardzo zróżni­cow­anemu pokro­jowi i bar­wie igieł, iglaste zna­j­dują wszech­stronne zas­tosowanie i umożli­wiają piękną kom­pozy­cję każdego ogrodu.

Pokrój

• Drzewa o sil­nym wzroś­cie, z prze­wod­nikiem to np.: świerk serb­ski (Pcea omorika) i jodła kali­forni­jska (Abies concolor).
• Kolum­nowe np.: jałowiec wir­gini­jski (Junipe­rus Scop­u­lo­rum) odm. Sky­rocket, cis pospolity (Tacxus bac­cata) odm. Fasti­giata, żyw­crinik zachodni ? (Thuja occi­den­talis) odm. Smaragd.
• Stożkowe np.: świerk biały (P. glauca) odm. Con­ica, żywot­nik zachodni (T. occi­den­talis) odm. Sunkist.
• Sze­roko­rozłożyste np.: jałowiec pośredni (J. media) odm. Mint Julep, jałowiec wir­gini­jski (J. vir­gini­ana) odm. Grey Owl.
• Płożące np.: jałowiec płożący (J. hor­i­zon­talis) odm. Glauca, jałowiec pospolity (J. com­mu­nis) odm. Hornibrookii.
• Gni­azd­kowe np.: świerk pospolity (P. abies) odm. Nidiformis.
• Kuliste np.: żywot­nik zachodni (T. occi­den­talis) odm.: Glo­bosa i Danica.
• Zło­tożótłte np.: jałowiec pośredni (J. media) odm. Old Gold, cis pospolity (T. bac­cata) odm. Ele­gan­tis­sima, żywot­nik zachodni (T. occi­den­talis) odm. Aurescens. cyprysik groszkowy (Ch. pisifera) odm. Fil­if­era Aurea.
• Niebieskawe np.: wszys­tkie odmi­any jałowca łuskowa­t­ego ( J. squa­mata), jałowiec vir­gini­jski (J. vir­gini­ana) odm. Burkii.
• Zielone w różnych odcieni­ach ma nie­zlic­zona ilość gatunków i odmian.

Żywopłoty (cięte lub nie) mogą być twor­zone z wielu roślin iglastych. Cię­cia wyma­gają odmi­any o luźnym pokroju np.: żywot­nik zachodni (Th. occi­den­talis) i jej odmi­ana Bra­bant, choina kanadyjska (Tsuga canaden­sis), cis pospolity (Taxus bac­cata). Mogą, ale nie muszą być cięte gatunki i odmi­any o zwartym szty­wnym wzroś­cie np.: cis pośredni (T. Media) odm. Hillii i żywot­nik zachodni (Th. occi­den­talis) odm.: Smaragd, Wag­neri, Holmstrup.

Ist­nieje szereg gatunków i odmian uni­w­er­sal­nych, nada­ją­cych się zarówno do sadzenia poje­dynczo jak i grupowo oraz do for­mowa­nia np.: cis pospolity (T. bac­cata), choina (Tsuga) i mod­rzew (Larix).

Mate­riał roślinny warto naby­wać w renomowanych szkółkach i cen­trach hand­lowych, gdyż wzrost posad­zonych roślin w dużym stop­niu zależy od ich jakości. Sprzedawane rośliny powinny mieć bogaty sys­tem korzeniowy, co uzyskuje się poprzez częste prze­sadzanie w szkółce. Korze­nie roślin w pojem­nikach powinny tworzyć delikatny splot w zetknię­ciu ze ścianami pojemnika.

Sadze­nie

Przed sadze­niem nie należy dodawać żad­nych nawozów min­er­al­nych. Do dołka, do którego sadz­imy rośliny, wskazane jest dodanie torfu, próch­nicznej ziemi ogrodowej lub kom­postu. Zaraz po posadze­niu rośliny trzeba bardzo obfi­cie pod­lać i przez następne dwa tygod­nie nie podle­wać, a jedynie zraszać. Dobrze jest wyś­ciółkować gleby dookoła posad­zonej rośliny (najlepiej kom­pos­towaną korą iglastych). Ściółka zapo­b­iega wzros­towi chwastów, zachowuje wilgo­t­ność i struk­turę gleby.

Pielę­gnacja

Iglaste dobrze znoszą cię­cie, jed­nak przy odmi­anach pokro­jowych nie jest ono potrzebne. Żywopłoty tniemy w zasadzie wiosną, przed rusze­niem wege­tacji (III-​IV), skra­ca­jąc o 50 – 70% zeszłoroczne przy­rosty. Przy niek­tórych odmi­anach pożą­dane jest powtórne cię­cie latem (VII) np. mod­rzewi, żywot­nika zachod­niego odm. Bra­bant. Przed zimą nie powinno się przyci­nać iglastych, podob­nie jak innych roślin.

Podle­wanie jest ważnym ele­mentem pielę­gnacji. Poza okre­sem bezpośred­nio po posadze­niu obow­iązuje zasada podle­wać „rzadko i obfi­cie”. Szczegól­nie ważné jest silne pod­lanie i dobre nasyce­nie roślin wodą przed zimą (X pocz. XI), co wpływa korzyst­nie na zimowanie. Zwłaszcza jeśli jesienią opadów jest mało lub rośliny rosną na suchych glebach.

Szkod­niki i choroby mogą spraw­iać sporo kłopotów. Dlat­ego każde odchyle­nie od normy we wzroś­cie, kolorze igieł, czy objawy defor­ma­cji są syg­nałem do wnikli­wej kon­troli roślin. Istotne jest możli­wie jak najw­cześniejsze rozpoz­nanie choroby czy szkod­nika, gdyż wtedy walka jest skuteczniejsza. Przy wąt­pli­woś­ci­ach, najlepiej sięgnąć do prasy czy lit­er­atury fachowej lub poradzić się w punk­tach sprzedaży roślin.